---

De gebeurtenissen die voorafgingen aan de stichting van de stad Ibagué maken deel uit van de verovering van Amerika en de rechten die de Spaanse adel aan de veroveraars heeft verleend om encomiendas te creëren voor hun voordeel, uitbuiting en evangelisatie. In juni 1550 begonnen de encomendero Andrés López de Galarza en Francisco de Trejo een militaire campagne om het grondgebied van het centrum van Tolima met de wapens in te nemen. Op 25 juni van datzelfde jaar, toen de veldtocht begon, kwamen de veroveraars aan op een plaats die ze noemden: "De vallei van de speren." Waar ze worden tegengehouden en omgeleid door de inheemse stammen, die de doorgang aan de veroveraar ontzeggen, en een wrede oorlog beginnen die zestig jaar zou duren en vierduizend Spaanse mannen en veertigduizend indianen zou kosten. Het inheemse verzet werd geleid door de Cacica de Ambi-Ana, Titamo-heerser van het Cuello-stroomgebied, bijgestaan ​​door de Cacica de Cucu-Ana, Quicuima-heerser van het Cucuana-stroomgebied, die het passeren van Andrés López de Galarza, lid van de koninklijke kamer van Castilië in Madrid, penningmeester van de koninklijke audiëntie en broer van de Oidor van de koninklijke audiëntie van Bogotá, Juan López de Galarza. De voortdurende aanval van de inboorlingen dwong López de Galarza om versterking te vragen die arriveerde onder het bevel van kapitein Melchor Valdés.

Zonder een verschil te maken, werden ze gedwongen te verhuizen totdat ze een afgelegen plateau bereikten in de regio genaamd Ana-Ima (Anaime), Kala-ana, de huidige Cajamarca-territoria. De stad San Bonifacio de Ibagué werd daar op 14 oktober 1550 gesticht door de Spaanse kapitein Andrés López de Galarza. Maar de constante aanvallen van de Pijaos motiveerden zijn overplaatsing naar de oevers van de Combeima-rivier op 7 februari 1551, een site die hij momenteel bezet. Voor het jaar 1562 begon de encomendero van het fort van San Bonifacio Capitán Domingo Lozano vanuit Ibagué met de pacificatie van de Pijao van "Turibio de los Paeces" met de medewerking van Diego de Bocanegra en zijn succesvolle campagne werd beloond met de commissie van de Paeces. Tot het begin van de zeventiende eeuw en tegen 1602 was Ibagué niets meer dan een sterke veroveraar voor de bescherming van de encomienda van Gaspar Rodríguez del Olmo tijdens het beleg van de inheemse Pijao. Op 28 oktober 1602 vond een chique aanval plaats om enkele Indiase vrouwen terug te krijgen die door de veroveraars waren ontvoerd vanwege hun dienstbaarheid in het fort van San Bonifacio. Vervolgens, als gevolg van de voortdurende klachten van de regenten van het fort van San Bonifacio de Ibagué, verordende de koninklijke audiëntie van Santa Fe de Bogotá bij besluit van 22 november 1602: Tien jaar lang slaven aan de Pijao, waarna Ibagué militair belang kreeg. als de voorhoede van de oorlog tegen deze mensen. De eerste campagnes vanuit dit fort werden tussen juni en augustus 1603 zonder veel succes uitgevoerd door Gaspar Rodríguez del Olmo. Veel oorlogshoofdstukken omlijsten Ibagué tussen 1603 en 1609 met historische gebeurtenissen zoals de Pijao-aanvallen onder leiding van de mohán en de leider van Kimba. -Ana Calarca op het fort van San Bonifacio.

De kolonie

In de tijd van de kolonie ging de stad Ibagué verloren onder de veiligheid van een kleine kolonie onderdanen van de Spaanse kroon in nederzettingen van Creolen, mestiezen en castizo's die werden gebruikt voor de exploitatie van de encomiendas. In het geval van Ibagué kwam het overeen met alluviale goudwinning uit de Combeima-rivier, die profiteerde totdat deze was uitgeput. Deze regio is rijk aan afzettingen van dit metaal vanwege de ligging voor de vulkanen: Nevado del Tolima en Cerro Machín. Tijdens de kolonie had Mariquita een grotere voorrang in de regio, aangezien het de plaats was waar de goudwinning van de regio werd verzameld, aangezien het door de Spaanse kroon werd gekozen vanwege zijn geografische ligging en de rijkdom van zijn goud- en zilvermijnen, naast het startpunt van de weg die gedurende meer dan twee eeuwen werd gebruikt om naar Santafé en andere steden te gaan. In 1782 bezocht de Spaanse wetenschapper José Celestino Mutis, binnen het Botanische Expeditie-programma dat was gevestigd in Mariquita, Ibagué en voerde enkele studies uit naar de flora van de plaats.

De Republiek

Tussen 1857 en 1887, met de heersende politieke chaos, werd de strijd van de meest welvarende stedelijke centra op hun beurt om de zetel van de deelstaatregering te worden acuter. Gedurende deze dertig jaar werden Natagaima, Purificación, Guamo, Ibagué en Honda hoofdsteden. In 1854 kwam het Nationaal Congres in Ibagué bijeen onder het voorzitterschap van senatoren Pedro Fernández Madrid en Salvador Camacho Roldán, om president José María Obando te oordelen en de uitvoerende macht toe te vertrouwen aan vicepresident José de Obaldia. Congres van de Verenigde Provincies van Nieuw-Granada onder voorzitterschap van Camilo Torres Tenorio, ´´het werkwoord van de revolutie´´ genoemd en tegenwoordig zijn er de kantoren van het Directoraat van Nationale Belastingen.

Onder dergelijke omstandigheden was Ibagué de hoofdstad van de Republiek. Ibagué nam pas het voortouw vanaf de jaren 1880, toen de bevolking toenam als gevolg van migraties veroorzaakt door de aantrekkelijke mijnbouwboom die plaatsvond in de bergachtige periferie. Zijn economie wordt geactiveerd en in 1887 wordt het uitgeroepen tot hoofdstad van Tolima Grande en in 1905 van de huidige Tolima en zetel van de kerkelijke regering en waar persoonlijkheden zoals Tulio Varón generaal van de liberale revolutionaire krachten opvallen, die zich verdedigden tegen de aanvallen van de conservatieven in de oorlog van de duizend dagen in de vallei van Tolima die ze voor die tijd "het plan van Tolima" noemden.

Na 1930 maakte het de eerste scherpe sprong in de bevolkingsgroei en begon zijn langzame transformatie van stad naar stad. De volgende opmerkelijke toename van de bevolking vond plaats in het midden van de 20e eeuw met de uittocht van de boeren die het fenomeen ´´La Violencia´´ veroorzaakte, gekenmerkt door de confrontatie tussen de twee historische Colombiaanse partijen, die met bijzondere intensiteit in de regio werd ervaren. Ibagué.





Ibagué of San Bonifacio de Ibagué is de hoofdstad van Tolima, een van de 32 departementen in Colombia. Het is gelegen op de noordelijke oever van de Combeima-rivier, een zijrivier van de Coello-rivier, die zijn water onttrekt aan de met sneeuw bedekte Tolima-vulkaan en wordt door Baltasar Maldonado genoemd als de grens van Ibagué in het verslag van de Cayma-kamers van 26 augustus 1551.

"Die genoemde heuvel zal een Morro Nevado geven en waterhellingen aan de genoemde heuvel, richting de steden Tolima, en de genoemde steden Tolima zijn, en ik noem bij term de stad Ibagué." Baltasar Maldonado.

Het grenst in het noorden aan Anzoátegui en Alvarado, in het oosten aan Piedras en Coello, in het zuiden aan San Luis en Rovira en in het westen aan Cajamarca en de departementen Quindío en Risaralda. Zijn inwoners cultiveren muziek en sinds 1887 met het Conservatorium van Ibagué en het Conservatorium van Tolima, maakten ze het de titel "Muzikale Stad van Colombia" waardig.

De belangrijkste toegang is via de Perales Airport en Route 40 of Pan-American Route 250 kilometer ten zuiden van Bogotá en waar Route 43 eindigt, die leidt naar de Atlantische kust, Magdalena Medio en Antioquia.

De gemeente Ibagué baseert haar economie op de landbouwsector, handel, agribusiness en gedeeltelijk op toerisme. Grote producent van rijst, koffie en vee, maar heeft zich ook gevestigd als de derde textielstad van Colombia, na Medellín en Bogotá.

In 1929 werd het Comité van Koffietelers van Tolima opgericht en in 1931 de Kamer van Koophandel van Ibagué. In 1945 de sectie van de Nationale Federatie van Kooplieden FENALCO en in 1947 de Nationale Federatie van Rijsttelers Fedearroz. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw begonnen de zakenlieden van Tolima zich echter bewust te worden van de noodzaak van de kapitaalvereniging, die een zeer lage dynamiek behoudt. In 1953 werd het Tolima Livestock Fund opgericht, dat jarenlang een belangrijke ontwikkelingsentiteit voor de sector werd.

In 1964 werd op initiatief van de rector van de Universiteit van Tolima Néstor Hernando Parra de Vereniging voor de Ontwikkeling van Tolima opgericht en in 1981 het Comité van Economische Gilden, dat haar dekking uitbreidde tot de meest representatieve burgerverenigingen. Deze entiteiten hebben geprobeerd het toerisme te promoten zonder het verwachte succes, dat onder meer te wijten zou kunnen zijn aan het feit dat de noodzakelijke alliantie tussen de publieke en private sector niet continu maar met tussenpozen is geweest.

De 21ste eeuw verraste Ibagué met een zorgwekkend probleem in termen van werkloosheid en ondertewerkstelling, een situatie die eind 2002 de stad rangschikte als de stad met de hoogste werkloosheid onder de hoofdsteden van het departement, met een index van 21,9%, gevolgd door Bucaramanga met 19,0%.

Het beschreven probleem veroorzaakt een onbalans in de economie van Ibagué; Het profiteren van de tariefpreferenties van de ATPDEA-wet vormt echter een zakelijke kans om de industriële sector te reactiveren en uit te breiden, aangezien voor het gebruik ervan twee gunstige voorwaarden gelden. Enerzijds komt de regeling van de belangrijkste commerciële partner van het land en Tolima, en anderzijds werden dergelijke voordelen uitgebreid tot de producten van de kledingsector (textiel en kleding), de belangrijkste exportlijn van oorsprong uit het departement. . Opgemerkt moet worden dat deze subsector in 2001 met 63,5% van het geëxporteerde bedrag deelnam en in 2002, wat geen goed jaar was in termen van buitenlandse verkopen, met 54,1%.

Maar dankzij het grote aantal projecten dat in de stad wordt uitgevoerd en die duizenden banen opleveren, de verbetering van Ibagué's financiën en het toegenomen vertrouwen van investeerders, bijvoorbeeld in het geval van Homecenter, Almacenes Éxito, Carrefour (de tweede winkel gaat binnenkort open), Multicentro, Cinemark en de Saludcoop Clinic die de muzikale stad hebben verfraaid, de werkloosheid is gedaald en momenteel is de stad gedaald naar de achtste plaats in werkloosheid volgens de DANE-studie in de 13 belangrijkste grootstedelijke gebieden van Colombia.





Met de schreeuwen die we opnieuw publiceren in Gran Colombia en vanwege de culturele veranderingen van encyclopedie in Europa, vergezeld van de muzikale genegenheid die mestiezen en creolen hadden, is muziek een drijvende factor voor de cultuur van haar gemeentelijke zetel. Dat hij na tweehonderd jaar in gecultiveerde partituren de vrolijke inheemse muzikale airs weet te vangen met dansen als de bambuco, bundes, rajaleñas en sanjuaneros of een afdruk maakt in walsen met nieuwe ritmes zoals gangen en guabinas. Ze reisden de routes van het Europese opstandige Amerika met republikeinse ideeën en verlichtten de bloeiende kunsten van de Europese schilderkunst, literatuur en muziek. In 1886 wordt het bezocht door een Fransman die bekend staat als graaf Gabriac, die het ´´Musical City´´ doopte nadat hij zich realiseerde hoe belangrijk zijn inwoners waren voor muziek en het talent van zijn artiesten. Hierna verscheen een muzikale smaak, in de ontluikende aristocratie van de stad, die de opkomst bevorderde van muziekscholen die uiteindelijk zouden leiden tot het Ibagué Conservatorium en het Tolima Conservatorium.

Het Nationale Festival van Colombiaanse Muziek en de Nationale Wedstrijd van Duetten "Prinsen van het Lied" worden gehouden in Ibagué, die door wet nr. 851 tot cultureel erfgoed van de natie zijn uitgeroepen, die tot doel heeft de artistieke manifestaties te benadrukken, promoten en stimuleren leiden tot het behoud van Colombiaanse muziek. In het kader van het Nationaal Festival van Colombiaanse Muziek zijn er andere evenementen georganiseerd die de muzikale cultuur zijn gaan verrijken met: De wedstrijd van de 10 mooiste liedjes van Tolima, de Nationale wedstrijd van duetten "Prinsen van het lied" , de wedstrijd voor het niet-gepubliceerde nummer "Leonor Buenaventura de Valencia", de prijs voor de beste uitvoering in de stijl van "Garzón y Collazos" en de Nationale Competitie voor de Beste Tambora San Juanera, Jorge Ramírez Salazar Award - "Emeterio".

In 2001 werd het Ibero-American Symphony Orchestra opgericht om 182 jaar Colombiaanse leger te vieren en sindsdien treedt het op in verschillende stadia van het land en internationaal, met boodschappen van bewustzijn, liefde en vrede door de stemmen van zijn solisten. en de verzen van zijn liederen, uitgenodigd door het voorzitterschap van de republiek, de regering en particuliere bedrijven.

Verschillende gemeenten van Tolima, zoals onder andere Natagaima, Chaparral, Ortega en Coyaima, hebben officieel of sentimenteel als hun respectievelijke hymnen bekende Tolima-volksliederen aangenomen, zoals ´´Ibagué Sueño Encantado´´, een werk gecomponeerd door Jairo Alberto Bocanegra.

Folklore

In 1959 werd de eerste editie van het Colombian Folk Festival gehouden, een evenement dat sindsdien jaarlijks wordt gehouden. De inspiratie hiervoor was Adriano Tribín Piedrahita, die de steun kreeg van gouverneur Rafael Parga Cortés en burgemeester Luís Eduardo Vargas Rocha, die de samples van Colombiaanse en Latijns-Amerikaanse muziek belicht.

De muzikale stad Colombia viert verschillende beurzen en festivals, meestal van culturele aard, de belangrijkste in de stad is het Colombian Folk Festival en National Folk Kingdom dat wordt gevierd in de maand juni en culmineert in de maand juli in de San Pedro festiviteiten; Het folklorefestival is een oude traditie in de stad waar de Colombiaanse cultuur wordt gered, hoewel voorheen ook het Internationale Folklorefestival werd gehouden in dezelfde maand, dat sinds 1998 werd opgeschort.

---